humor

Sa thotë ora jote?

Posted on by luraelezi

– Më fal, linja numër 1 ishte kjo se nuk e pashë?

– Ku do vesh o çupë?

– Të takoj Edën.

* Heshtje *

– Po ku do ndalosh o çupë?

– Po  unë di që më duhet linja nr 1. Do ndaloj te 11 Janari.

– Ca thotë kjo 11 Janari o Berti?

Berti: 11 Janari???

– Aa te Juvenilja. Ajde moj yp edhe thoj që doje Kristalin.

– Doja linjën nr 1.

Kjo më kujtoi atë barcoletën kur kam qenë fëmijë:

“Futet kali në furrë të bukës.

– Përshëndetje, një bukë doja!

– Bukë të bardhë apo të zezë?

– E s’ka gjë, se me biçikletë jam.”

Nuk di a ishte shumë popullore si barcoletë por që për mua ishte kulmi i absurditetit dhe sot e kësaj dite më qeshet shumë me të. Si kali si faturino o kërkojnë o japin detaje personale që s’i hyjnë në punë askujt. E unë, që e di që para se të marr përgjigjen që dua duhet patjetër të kaloj në ndonjë detaj të tillë, jap “ takimin me Edën” që as do e takoj fare; po me këtë rast zbavis veten.

Mirëpo për zbavitje apo për kulturë të thellë pune, këto janë detajet që devijojnë bisedën e vonojnë transaksionin, dhe që na bëjnë ne në fund të ditës të shfryjmë frazën aq jo origjinale po që të gjithë e marrim personale sikur e kemi shpikur vetë:

S’bohet mo ky ven.
S’bahet ky ven’.

Z’bëet ky vend ‘gjo mua.

S’beet qy vend e.

E pastaj janë të gjithë vonë, medoemos.

Vonë autobusat që kur i sheh që larg janë një llamarinë madhe e shpejtë e xhindosur me sytë ndezur. Ti futesh me shkathtësi dhe një zonjë  – gjithashtu vonë – të rrëzohet në këmbë që ti s’di të qeshësh a të qash, po s’ka kohë kështu që e ndihmon vrap. “Ore pusht! Po si s’të vjen rëndë një herë, jemi me tension!”

Vonë ata burrat në makina të vogla me lloj lloj sendesh mbrapa ose me bagazh të hapur me një karrige që varet gjoja e lidhur me fije plastike.  Disa prej tyre kanë plaka me shami të bardhë në vend të parë, pa rrip sigurimi asnjëri. Ndaj për këtë arsye e shumë të tjera, ia lejojnë vetes të parakalojnë në trafik dhe t’ia zënë rrugën kahut të kundërt; duke krijuar kështu një situatë koti në rrugicën X  me dalje në rrugë kryesore 12 herë vetëm në mëngjes.

Vonë ato zonjat me xhupa të zi – ndonjëra e ka vishnje – që po ikin me ndonjë qokë dhe e kalojnë rrugën ku t’u teket e si t’u teket, duke nxjerrë dorën në shenjë “prit” a thua se ajo është e barabartë me dritën dhe alarmin e ambulancës dhe gjithë jeta duhet të ndalojë si rrjedhojë.

Vonë fugoni i qumështit që i jep makinës sikur mos të ketë të nesërme dhe sikur nuk përfaqëson një institucion me logot me të cilat fugoni është i veshur. Kështu ai të bllokon daljen nga rrugica duke ta bërë me gisht ‘1 minutë’ pa të parë në sy fare. S’ka gjë se ti je e lidhur e gati për t’u nisur. Duro! Duro 1 minutë! Pfff, çar’ njerëzish që nuk durojnë.

Vonë unë, që jam me ndonjë qorrsokak duke kërkuar biçikletë, ku sigurisht patjetër 100% ka ndonjë lloto dhe 5 burra po shohin e njëri pyet “kë kërkon moj vajzë”?

A t’i them “Jarin”? Me siguri ka 1 të tillë.

Të gjithë jemi vonë. Të gjithë jemi nisur nëpër “situata” ku 70% të kohës do ngatërrohemi në biseda pa krye dhe detaje personale;  15% të kohës njëri do nxehet e do thotë “shtet legen” ose “ja, shqiptarët!”, 10% të kohës do fillojnë më në fund të takohen frekuencat ku do sillemi sikur kemi vite që njihemi dhe do zbuten tërësisht tonet, dhe ndoshta kismet pthu zëre me dorë, me 5% fillon zgjidhja.

95% e kohës është e humbur në një vrimë të zezë ballkanase/mesdhetare/shqiptaro-pellazge.

Po hej, së paku na jep material zbavitës dhe u mundëson jetë dhjetëra faqeve me meme në Instagram.

Je shumë plot!

Posted on by luraelezi

Imazhi nuk më përket mua, marrë nga Shaytards

M’u kujtua ajo shprehja “gjërat më të mira në jetë janë falas”. Nuk jam e sigurt  për cilat nuk duhet prerë kupon, po patjetër që i referohet puthjes, kridhjes në det, aromës së blinit nën qiell blu… Dhe një mace që bën ‘hrrr’. Mirëpo dihet që këto eliksire nuk sigurojnë jetesën dhe të mirat materiale. Dhe kush thotë që të mirat materiale nuk janë të rëndësishme, i ka me tepri dhe ka mangësi mirëkuptimi.

Për shumicën dërrmuese kudo në botë, duhet të punosh 40-50 orë në javë për të pasur minimumin/mesataren e atyre që do. Dhe gjatë këtij vrapi herë pas here takohemi me njerëz që janë në pozitë më të mirë se ne që në lindje (ose jo).

Ca kanë trashëguar biznese, të tjerë janë lindur të pashëm, disa kanë shkollim të mirë – e të tjerë dhe thjesht kanë familje për së mbari. Dhe lakmia ëshë emocion natyral; ajo shfaqet dhe te qentë endacakë kur shikojnë një qen të pastër shtëpie duke u shëtitur në rrugën e tyre.

Mirëpo sa shumë ofendohemi ne si specie kur krahasohemi me kafshën! Sa ndryshe e dimë veten! Për dallim nga nga Roki, bubi trim i lagjes që nxjerr dhëmbët që i kanë mbetur kur kalon Fufi, ne nxjerrim teknologjinë nga xhepi, dhe gjithë helmin që ka prodhuar truri gjysëm pa vetëdije, e shtyjmë në gishta dhe themi gjëra shumë të shëmtuara në platformën tonë të përbashkët që së fundmi meriton të quhet Mllefbook. Kur nuk kemi ç’të themi më, ndajmë ç’ka thënë ay boti, me të cilin nuk na lidh asgjë përpos mllefit. E kur edhe kjo mbaron, mallkojmë çdo ditë kryeministra e ministra e opozitëra e biznesmenë. Që të jemi të sinqertë – jo sepse nuk po na japin ne krah. Po sepse kanë lekë pa fund, thjesht fare. E vërteta qëndron se nëse ndonjëri nga ne do shkëmbehej me ta, zor se do sillej më mirë. Madje disa nga këta që lehin fort, ua kam drojën në atë gradë që falënderohem që nuk jetojmë më në epoka distopike alla Xhorxh Oruell, se dyshoj se do më kishin lënë “sagllam”.

Gjithsesi… Gjithë kjo shfryrje helmon shpirtin, mendjen, shfaq sëmundje she shëmton fytyrën.

Dhe këtu hyn arsyeja, ajo që vërtet na dallon ne nga çdo specje tjetër. Duke lënë emocionet dhe instiktet mënjanë, kemi shansin ta ndajmë veten nga kafsha: pse të kalosh vitet më të bukura (po dhe ato më pak të bukura) në inat dhe shëmti?

Momentin që je në moshë për t’u pavarësuar ke disa cilësi në përdorim që janë falas: rinia, karakteri, dija. Shto dhe talentet e tua personale. Nëse miksohen si duhet gjithmonë në funksion të mirëmbajtjes tënde  mendore e fizike, mendoj se ia hudhe. Antidoden e ke tundur mirë dhe e ke përbrenda, dhe helmi që të rrethon vetëm sa të turbullon.

Por nuk duhen ndarë të gjitha këto cilësi, aty është hilja. Ata që i ndajnë me thikë i njohim të gjithë dhe mbase jemi dhe vetë të tillë.  Dikush është mësuar t’i japë krah bukurisë, tjetri fuqisë; dhe kur këto veniten, ngelet një “na ishte një herë”. Pastaj është ajo më e zgjuara, po që rrezikon që pas 5 minutash bëhet paksa e mërzitshme. Pastaj është ai karagjozi që ti kurrë nuk e lexon dot se ç’mendon apo ndjen në të vërtetë dhe jo gjithmonë ia ke terezinë. E ai që është marrë aq shumë me politikë, që e vetmja e vërtetë sot ështe konspirative.
Ndaj mëso barcaleta, mëso të reja kur ato bëhen bajat, ndiq meme, lexo mbi të rejat në shkencë, shih dokumentarë e seri (nuk thashë telenovela!) dhe mbi të gjitha ngri pikpytje për çdo gjë që mëson, duke u thelluar edhe më shumë. Mbaj në xhep një plan B, te tjetri një plan C, dhe ndiq rutinën po mos u bë ti rutina. Dhe ndër të preferuarat e mia vjen nga Uorren Bafet:  shiko si mund të fitosh të ardhurat nga më shumë se një burim.

Në të vërtetë ti je falas, vetëm për veten tënde. E ku ka dhuratë më të personalizuar se kaq? Përdore mirë dhe mbi të gjitha, mirëmbaje si brenda dhe jashtë!

 

Klientja nga Ferri

Posted on by luraelezi

Eshtë një pasdite e ngrohtë si gjithë të tjerat. Hipën në autobus, dhe e sheh veten duke përqafuar një hekur sepse shoferi dhe faturino kanë orare për të kapur; orare që ti as nuk i di se nuk janë të publikuara askund. Teksa përpiqesh të marrësh veten, për të parë a ke telefonin dhe kuletën në vend fillimisht, një oportunist i kaosit tregohet finok dhe përpiqet të të fusë duart me stil. Pa energji për t’u marrë me atë allasoj zvarraniku, zbret në stacionin tjetër, për të parë një pseudo zonjë (në shtëpi është nikoqirja më me nam e fisit!) e cila hedh facoletën e pisët mu në mes të trotuarit.
Nuk e di ty po për mua mjaftuan këto që të më prishen ekuilibrat. E në atë moment të pa barazpeshuar, m’u kujtua që operatori im më ka borxh ca lekë që m’i zhvati në roaming herën e fundit dhe që duhet ta kishte zgjidhur si çështje që para 2 javësh.
– Alo mirëdita, më keni vjedhur herën e fundit që udhëtova.

Ajo dëgjon ç’do të dëgjojë ajo, jo çfarë po i them unë.
– Më dëgjo me vëmendje dhe shih mirë se e ke rastin e hapur, fut emrin.
E kështu fillon saga, që kush ka kaluar kohë me mua në 8 vitet e fundit ku dhe jam rivendosur me kohë të plotë në Tiranë si një e rritur që përballet me jetën në në çdo dimension të saj: që nga mjediset e përbashkëta si autobusi deri në ambiente eksluzive, më ka parë “në aksion” ku rrënoj në debat atë strukturë që më ka bërë padrejtësi. Disa tremben prej meje, të tjerë marrin kokoshkat dhe argëtohen me shfaqjen. Personi përballë ose në anën tjetër të telefonit zakonisht përfundon duke thënë se si është thjesht një punonjës/e dhe unë regjistrohem si klientja nga Ferri.

Njësoj si kur të ka ngelur një nofkë krejt kot, që ti e di që është ekzagjeruar dhe ti nuk je aspak ashtu… Por vjen një pikë dhe e përqafon se sa të rrish të bindësh njerëzit për të kundërtën, që ka vetëm kundra-efekt.

Edhe unë e përqafoj këtë “klienten nga Ferri” jo se jam e tillë, dhe as së më jep kënaqësi të bëj “si dreq” me punonjës që janë aq të keqtrajnuar e mbase dhe keqtrajtuar, që mendojnë që dalja nga çdo situatë është ose justifikimi irrelevant (mos u lodh nuk jam mamaja jote) ose lëshimi i dinjitetit profesional duke thënë “unë thjesht punoj këtu”. Ok, meqë thjesht sa punon më nxirr bosin e madh se ia tregoj dhe atij talentet e mia të debatit.
Nuk e bëj as për ato 1000 Lekë që m’i grinë. Se jo për gjë, po aq i gjeta para 1 jave në tokë në taksi. Gjërat e përditshme barazohen vetë.
Puna është që e vetmja mënyrë që t’i tregosh ‘forcave më të mëdha’ në këtë vend që nuk të trajtonë dot ty si një barcode, është duke i zënë ngushtë, duke i çuar në një cep rrethuar nga argumente që janë të gjitha të drejta: nuk janë teka, nuk janë abuzime, as dëngla. Jo jo, në një vend si i yni, kur të abuzojnë institucionet nuk ua kthen dot me “trajtim të heshtur” as me çrekomandim. Duke qenë se çfarëdo shërbimi të jesh duke marrë, zakonisht është pjesë e ndonjë monopoli ose oligopoli ose e administratës që nuk para ka respekt për ty, atëherë nuk mbetet tjetër veçse të tregosh se ke kthetra dhe mbi të gjitha, nuk po të bën njeri për idiot dhe se ti e di vlerën që ke në atë strukturë X.

Po shumica dërrmuese vuajnë nga apatia dhe nënshtrimi, nuk marrin atë që u takon. Ndaj klientja nga Ferri jam unë, dhe pse klientja e vërtetë nga Ferri është gjithashtu abuzive, ndërsa unë vetëm kërkoj çka është e imja, me insistim.

Dhe ky nuk është proçes i këndshëm. Dhe as mua nuk më vjen natyrshëm çdo herë që ndhodh diçka e tillë, se ka shumë brenda një dite. (ndryshe do më kishit parë duke folur me vete në bulevard!), kam nevojë të më mblidhen disa, dhe do hakërrehem te më e rëndësishmja për mua dhe që ka një vesh funksional. Dhe të jemi të sinqertë, rrallë do marësh atë që të takon, në më pak se gjysmat e rasteve. T’i bësh për 2 lekë nuk është nga ato gjërat terapuetike apo shkarkuese siç është t’i biesh me grushte një thesi apo dhe të këndosh me sa të ha fyti e të kërcesh sa mos të lëvizësh dot të nesërmen. Për një njeri me mendje të shëndoshë dhe pozitivitet, është përçudnim dhe dalje nga lëkura.

Mua më rraskapit.

Mirëpo unë nuk shoh asnjë mënyrë tjetër për të marrë çka është e jotja duke mos u bërë dhe ti abuzive. Nuk e kuptoj nga se kanë frikë njerëzit në mënyrë kaq kolektive. Sepse kur e provon të mbash mjekrën lart e të artikulohesh qartë me zë potent, e sheh që nuk ke nga se dhe nga kush të kesh frikë.

Duhet thjesht ta provosh, më beso.

Mos harro kurrë pushtetin që ke ndaj çdo ‘force madhore’ që varet nga kontributi yt. Ata pa ty janë komplet pa pushtet, kurse ti do kalosh nga njëri te tjetri duke qenë kjo/ky që je.

  • Alo, zjarrfiksi?
  • Po?
  • M’u dogj pitja.

 

I dashur ditar…

Posted on by luraelezi

 

Sa shumë ke evoluar dhe ti! Dikur të mbaja në ato blloqet me çelës, nga frika mos dikush do picërronte sytë për të deshifurar shkrimin tim të dorës aspak të bukur që të merrte vesh dërdëllitjet e pubertetit tim. Sot po të shkruaj në një tastierë me dritë, me bukurshkrim ‘Helvetica’, dhe po i jap qasje pa ekzagjerim gjithë botës.
Nejse. Më pëlqen që ke kapur ritmin e kohës.

Sot ishte një mëngjes i ftohtë. U nisa për një punë, dhe kur u ndala të marr një kafe me vete, pashë që nuk kisha portofolin. U ktheva tërë inat, e mbajta portofolin në xhep të palltos nga përtesa për ta futur në çantë, dhe dorën aty tërë kohës se mos ma merrte njeri. M’u kujtua ime më që gjithmonë më mbyll zinxhirët e çantave ndërkohë që numëron historitë e njerëzve që u kanë vjedhur kuletat e telefonët e çelësat.

Ka të drejtë.
Mamatë gjithmonë kanë të drejtë për gjëra të kësaj natyre.

Shkova në një institucion publik ku dhe kisha punë. Eshtë një ndërtesë delirante komuniste. Si e tillë, nuk ka pikën e respektit për faktorin “njeri” dhe nuk do t’ia dijë për ngrohje qendrore. Një mangësi e thekësuar që e kemi si popull. Dhe nuk pranoj “varfërinë” si arsyetim, pasi jo më larg se Kosova, zakonisht minus 10 gradë krahasuar me këtu, nuk plevitoset njeriu në këtë pikë aspak.

Mbarova punë e ika rrufe nga frika se do përfundoja me antibiotikë. M’u kujtua sesi në ato kohë kur ti ishe një bllok me çelës, shumë seriozisht i lutesha zotit të palosesha në krevat me antibiotikë. Edhe patate të gjallë kam ngrënë, se kshu plasi nami, po hëngre patate të gjallë, të hip temperatura.
Hiç fare s’më hipi. Jo atëherë të paktën.
Sot, të jesh sëmurë është trajtim spa. Të rrish shtrirë… Të të sjellin çaj, supë e lëng.
Luks që s’ia paguaj dot çmimin.

Hëngra një drekë gjatë së cilës e thava baterinë e telefonit duke parë meme. Kreva disa punë të vogla, dhe u nisa për në shtëpi në kulmin e dëborës. Po po, ra dëborë! Një gjë shumë e rrallë për Tiranën. Teksa po shijoja dendësinë e saj, e parapashë ç’do ndodhë: shumë njerëz do afishojnë diçka në media sociale (përfshi mua) dhe pastaj të tjerë do ankohen që të gjithë afishuan diçka në lidhje me borën.
Dhe ashtu ndodhi.

Unë e dua shumë borën. Në fakt, nuk besoj se ka njeri që nuk e do borën. Të paktën jo njerëz që kanë kushte ta shijojnë.

E ndërkohë që punët e mia nuk mbarojnë kur unë hyj në shtëpi, kam gjithë pasditen që i lë shenja buzëkuqi djalit dhe i flas me shpresën që do ma kthejë. Po e di që do ma kthejë kur s’e pres fare.
Po ti, ç’bëre?
xoxo

P.S.: Na një mace në borë, sepse pse jo?!

Dashuria që zgjat një jetë

Posted on by luraelezi

Nëse ka diçka mbi të tjerat që balancon dhimbjen që bart ky planeti ynë plot jetë, janë këngët, poezitë, filmat, buzëqeshjet me bisht të syrit, fluturat në stomak, karagjozllëqet dhe sparkatat… Në emër të dashurisë.

Në emër të fiksimit.

Të asaj/atij që ty të duket njeriu më i bukur në botë.

Të atij/asaj që ti para se të identifikosh rrezikun, e ke identifikuar a ndodhet në të njëjtin ambient me ty. Të gjithë e kemi provuar, pasi ndjenja më superiore në planet nuk njeh moshë.

Ah, sa goca kanë qarë për Great Gatsby apo The Notebook. Sa çuna kanë qarë “Adrienne!” (fshehurazi, të shkretët meshkuj sa vuajnë në emër të macho-izmit!), apo me Good Will Hunting… Të gjithë pa përjashtim, në emër të dashurisë. Që dy persona që janë duke u përvëluar për njëri-tjetrin, të jetojnë të lumtur përgjithmonë.
Aty më rri. “Përgjithmonë”.

Pak vepra madhore, për mos të thënë hiç, flasin se ç’bëhet X vjet pasi çifiti që takohej fshehurazi, po bashkëjetojnë. Pothuaj asnjë film, asnjë këngë, ndoshta disa poezi përkushtuar njeriut me të cilin ke ndarë jetën… Sepse dashuria, po ashtu si lumturia, nuk është qëllim, nuk është fundi. Dashuria fillimisht piketohet si ‘fiksimi’, pranohet që është më e thellë se aq, kur arrihet, përjetohet me zjarr, të nxjerr jashtë Rrugës së Qumshtit, të kthen ngadalë në Tokë… Dhe një mëngjes, kohë pas udhëtimit kozmik, ti ngrihesh ngjitur dashurisë tënde, e acaruar që ai nuk ka derdhur plehrat mbrëmë, që nuk të bën më aq shumë për të qeshur si në fillim, i acaruar që ajo ta ka zënë 80% të krevatit me gjumin e saj dhe që ajo nuk buzëqesh aq shumë sa në fillim…
Duhet blerë kos, letër higjenike, duhet thirrur hidrauliku dhe duhen sinkronizuar pushimet.

Dashuria aty është, mos më keqkupto. Po disa njerëz nuk e kuptojnë këtë gjë, trashen, duan prapë xixëllonjat e 2 viteve të para… Dhe ose i vënë shkelmin, e dashurohen me dikë tjetër, duke ribërë të njëjtën gjë deri sa të vijë fatura e internetit dhe të thirret hidrauliku… Ose harrojnë kush ishin, nuk shprehin më dashuri, ndërrojnë pamje dhe i dorëzohen tërësisht rutinës ashtu si dikur i dorëzoheshin tërësisht epshit.
Dhe janë të tjerët pastaj, heronjtë e këtij artikulli, për të cilët nuk para flet kush. Ato/a që e dinë që janë të dashuruar, po e dinë dhe që dashuria s’është kaktus që mbijeton pa ujë dhe 2 vjet rresht. Çdo mëngjes është lufta Iliro-Romake: ngrihu atëherë kur nuk do, merr mburojën dhe përballu me fëmijët (kur i ke) që duhen bërë gati, merr shtizën për t’u përballur me kuzhinën nga dje, merr kurajo për t’i dalë para pasqyës që të shpenzosh disa minuta për t’u dukur njeri dhe jo skllav, dhe pasi je nisur për nga dera, mos të harrosh kurrë, ama kurrë, t’i buzëqeshësh partnerit/es siç i buzëqeshje kur gjuheshit, e t’i thuash të dua.
T’i thuash “je bërë shumë e bukur sot”.
T’i thuash “kur do ikim pak larg vetëm ne të dy një fundjavë?” Ndodh apo s’ndodh, pak rëndësi ka.
T’i çosh një sms me zemra gjatë ditës.
T’i bërtasësh në darkë që edhe pse i the 5 herë ç’të blinte, i ka ngatërruar.

Natën t’i thuash ‘natën shpirt’.

T’i blesh një dhuratë që s’është nevojë e përditshme.

T’i thuash “ik dil me shoqet se je lodhur”.

Të bësh dashuri dhe jo detyrim martesor.

Kjo është dashuria e vërtetë. Ndoshta nuk je i zoti/e zonja me fjalë; ka plot mënyra. Ajo që ushqehet çdo ditë me një shikim, me fjalë, e me vepra aty-këtu. Kjo ka garanci mbase dhe sa vetë jeta. Kjo dashuri është e shoqëruar me një rutinë të mërzitshme dhe sigurisht, në 100% të rasteve, me më pak përvëlim se në fillim. Po kjo do kurajo dhe pjekuri për të kuptuar që jeta për askënd në botë nuk është 60 vjet pasion pa ndalim, po është një punë e bukur, që ju mban ju të bukur.

Gëzuar gjithë çifteve që kanë shumë gjatë bashkë, dhe akoma u qeshin sytë kur shohin njëri tjetrin.

Një llaf të mirë desha.

Posted on by luraelezi

Kur kam shkuar për herë të parë në Amerikë, nuk kishte se si mos të më linte përshtypje pritja spektaklore në biznesin më të rëndomtë nga një njeri që s’e kisha takuar kurrë në jetë e me siguri s’do e takoja më.
“Hi sweety how are you? You look wonderful today!”
“Mirëdita zemër si je? Dukesh e mrekullueshme sot!”

Shumë shqiptarë atje akoma s’mësoheshin dot me këtë mënyrë komunikimi, dhe më të papjekurit ndër ta dhe ua kthenin me shaka shqip, çka mua më dukej e panevojshme. U dukej ‘amerikanizëm’, ‘furrçe’, ‘servilizëm’ e fjalë të tjera që lëri fare. Ishte një trend që dhe te ne, sapo kish filluar. Ndërkohë që në vitet 90’ na u desh ta kalonim duke u çmësuar me ‘shoqe, shok, xhaxhi, teta’, në fillimet e 00’ në rrethe të caktuara rifilloi ‘zemra, ylli, shpirti’. Mua s’më ka bezdisur kurrë kjo gjë, e si në Amerikë si këtu nuk e quaj dot furrçe, se jo për gjë po “furrçe”-n besoj se di ta dalloj mirë.

Furrçja është forma më e ulët e të marrit me të mira, për të marrë mbrapsht atë që të duhet. Kjo me të vërtetë di të jetë e bezdisshme, dhe vjen nga njerëz me ngrohtësi të kufizuar dhe pikërisht pse ata e dinë këtë gjë, të bëjnë dush që me mëngjes me lëvdata se çfarë njeriu je ti, si krahasohesh me perënditë dhe me eliksiret e planetit Tokë. Herët e para të lezeton, kush nuk i do fjalët e mira? (Përveç atij shqiptarit në Amerikë që zgërdhihet me sy në tokë). Po pastaj ia pi lëngun. Pastaj përton t’i përgjigjesh në telefon, rrotullon sytë teksa personi në fjalë rreshton fjalimet, dhe të vjen t’i thuash direkt “ça halli ke dil në temë”.

Po kjo nuk është e njëjta gjë si kur hyn në bankë apo në kafe, dhe personi që do të të shërbejë të pret me buzëqeshje, të bën një kompliment gjenerik ose dhe personal, dhe pastaj vazhdon marrëdhënia e ëmbël e cila filloi siç duhet, me këmbën e djathtë.

Po te ne ndodh ende shumë pak. S’krahasohet me 15 vjet më parë, po prapë ti je vetull ngrysur se si do komunikosh me dikë që po komunikon për herë të parë. Mbase sepse jemi shumë të përfshirë vetëm te vetja jonë dhe hallet tona, këtë temë e kam cekur dhe më herët ne fakt. Por cilado qoftë arsyeja, ka ardhur koha, siç e do dhe viti 2018, të piqemi “komunikimisht”. Buzëqeshja  dhe përgjigja kur të kërkohet, nuk ka pse të jetë as luks e as “me tip”. Atë e vesh në mëngjes si rrobat. Kur ti si shërbim dhënës bën një gabim, para se të arrish ta korrigjosh ose të thuash pse nuk e korrigjove, duhet të marrësh me të mira, të kërkosh falje. Jo të fillojë faji zinxhir “pse u derdh makiato mbi sheqer e tabaka” me fytyrë të shqetësuar që nga baristi te makina e espresos e shoferit që solli pakot e kafes në mëngjes.

Komunikimi është edukatë me pahir, nuk është me “tip”. Përgjigja, fjalët e mirësjelljes, sqarimi dinjitoz pa kaluar degë më degë, buzëqeshja, e sërish përgjigja, përgjigja… Janë detyrime adultësh. Edhe nëse nuk ta mësoi familja, duhet të ta mësojë puna e jeta me zor.

Lindja e Largët ka një thënie të lezetshme: “Kujdes mendimet, ato bëhen fjalë. Kujdes fjalët, ato bëhen zakone. Kujdes zakonet, ato bëhen karakteri yt. Kujdes karakterin, bëhet fati yt”.

E kuptoj që një thënie e tillë do ndryshim radikal të mënyrës së jetesës, po mund të fillohet në gjysëm të saj: Kujdes komunikimin: zbërthyer në fjalët e buzëqeshjen.

Besomëni, bën magjira. Jo vetëm në marrëdhënie me të tjerët, por me veten.

Nuk të lexoj po nuk shave njeri!

Posted on by luraelezi

Tekstualisht këto fjalë m’i tha një miku im para ca ditësh. Jo që nuk e dija, se fundja artikujt që bëhen më viralë në newsfeed-in tim janë sigurisht kur përmendet fjala “ku..vë” kot më kot (zakonisht kundra ndonjë femre të suksesshme ose kundra nënës së një biri të suksesshëm). U çua ai boti mbrapsht dhe vendosi të shajë me emra. Ndërsa një tjetër vendosi të shkelë parimet për t’ia dalë, por nuk ia doli, dhe kjo gjë e ka tërbuar, se kuptoi që dhe dallaverja ka shkollën e vet. Dhe i japin penës me furi, kryesisht fjalën ‘k..vë” me qejf të madh duke e shkruar, por dhe plot gjëra të tjera aspak interesante.

Këto artikuj, me mbidozë dufi e xhelozie i sheh kudo, me njerëz që i shpërndajnë me diçitura të tipit “hë më të lumtë pena!”

Por unë e kam të pamundur të kem respekt për mllefin që mundohet medomos të gjejë problemin sa më larg vetes, duke evituar në mënyrë spektakolare pasqyrën, ndonjë herë dhe më kuptimin e parë të fjalës.

E dimë ç’politikanë kemi.

I zgjodhëm vetë, dolën nga ne. Mendon që mund të bësh punë më të mirë? Fillo nga fisi, lagjja, TV e nëse e mban dot në kurriz atë lloj përgjegjësie super-natyrale pa cenuar as edhe një grimë integritetin e parimet e tua, dhe ia del të marrësh gjithmonë vendimin më të duhur për çdo qytetar që merr frymë, jepi se do të të japim një shans.

E dimë ç’institucione kemi.
Ata që punojnë aty janë rrasur në të prapmet e fistarit të vet politikan, ose ia falën shpirtin partisë hyjnore që i trokiti në derë duke ofruar vend pune në këmbim të votës, dhe është investimi i vetëm që kanë bërë, në vend se të përmirësonin veten e tyre, të mësonin diçka të re, apo të zhvillonin një pasion.

E dimë ç’shoqata kemi.

Janë kapur me një temë të caktuar, marrin ato fonde për atë temë, e më shumë risi ke në projektet e studentëve (nëse i lexoi njeri) sesa nga projektet e zbatuara të këtyre shoqatave.

E dimë ç’mësuesë kemi. Në gjimnaz u trondit kolektivi i mësuesve se unë ofrova një prespektivë ndryshe mbi një personazh letrar të rëndësishëm. Mendim i lirë? Ulu, 6! Vetëm meqë e ke lexuar librin, se për 4 me xhufkë je me këto që the!

E dimë ç’policë kemi.

Parkojnë shtrembër ndërkohë që s’kishin rripin lidhur, për të dalë e për të gjobitur ata që s’kishin rripin lidhur e që kanë parkuar shtrembër. Unë për vete për 2 lekë i bëj, dhe zakonisht përfundon ata duke më kërkuar falje mua. (Kam dëshmitarë!)

E patë sa kollaj për të sharë?

Tani këtij policit po i vë një emër, politikanit emër mbiemër edhe emër nëne, asaj drejtoreshës së instituit emër, mbiemër vajzërie, emër fëmije, sha e mallko, quaji k..va të gjithë dhe ja ku e ke, mijëra klikime me “hë më të lumtë pena”.
Po jo, nuk funksionon ashtu.

Refuzoj t’i personalizoj gjërat. Refuzoj të mishëroj barcoletat ku Nastradini nuk kërkon pasuri për vete, po kërkon t’i hiqet komshiut. Refuzoj dhe më fort të bie pre e diskutimeve politike, ku djalli është gjithmonë tjetri, e partia jote është shenjtore. Jo o zonjë jo. Aspak zotëri, nuk ecet para ashtu.

Unë e shoh të pasqyruar te radha e furrës deputetin X, te roja e parkimit policin Y, te dadoja ime mësuesen Z. Nuk ranë nga qielli këta njerëz që duhet të shajmë, dolën nga këto radha e pazare e kafe. Edhe nëse do shaj ndonjë person publik, nuk do bëj vetëm për të turpëruar atë, po në përpjekje për të ndërgjegjësuar ty e mua që gjejmë veten në sjelljen e saj/tij.
Jo, nuk e kam personale me askënd, dhe e kam personale me të gjithë.

Janë mekanizmat e mërzitshme të përditshmërisë që vënë në lëvizje turbinën madhore që duhet ta shajmë për popullaritet. Kushdo që është në majë të turbinës që ia vleka për t’u përmendur, ka qenë këtu në dhé një herë, pastaj është ngritur një shkallë, pastaj dhjetë për një herë, deri sa hipi në majë.

Kështu që preferoj të dal në rrugë me pasqyrë, të shoh veten dhe t’ua tregoj të tjerëve herë pas here. E nëse aty reflektohet dhe Pop Star-ja më e klikuar apo politikani më i sharë, do ia drejtoj pasqyrën përballë. Dhe ashtu nxirren në pah dukuri, ndizen motorët e humorit, i bihet fort tastierës dhe afishohet shkrimi.

E meqë e lexove deri në fund, urdhëro një dhuratë: fjala “k..vë” për të katërtën herë 🙂