Thirrje për tregime #3: Në anën tjetër të Adriatikut

Kujtim nga Onerda Randazzo
Historitë i kam ne kokë, po i kam harta-harta.

Ka qenë viti 1991, pikërisht momenti kur u hap porti në Durrës. Një shok i tha babit: “Mos e mendo fare 2 herë, merr vajzën e gruan dhe direkt në Itali.” Shprehja “për një jetë më të mirë” ishte himn.

U nisëm në Durrës. Më kujtohet kur pashë tragetin nga porti, nuk ishte aspak ftues për një jetë më të mirë: ikte sa majtas sa djathtas. I keni parasysh litarët e trashë të tragetit? Unë nuk i harroj. Shoku i babit që na nxiti për të ikur ishte brenda në traget. Ne nuk po hipnin dot, dhe im atë, i sprovuar në një pikë që ne sot nuk e imagjinojmë dot, më hodhi mua, 6 vjeçaren, si top drejt tij. Unë rashë e sigurtë. Prindërit e mi u kacavjerrën në litarë.

Nata ishte e ftohtë, mbipopulluar, frikë për të nesërmen. Ne ishim nisur aq me vrap, që s’kishim marrë asgjë për të ngrënë. Ishte natën vonë që u zgjova e uritur, dhe shoku i babit më dha bukën e tij.

U gdhimë në Brindisi. Italianët si italianë; të dashur. Na pritën me ushqime, çdo familjeje na ndërtonin çadra. Na sillnin gjëra plot, që për ne ishin tërësisht të papara.

Unë luaja, dhe ndërkohë isha bërë shoqe me një police, e cila më donte sinqerisht. Kam qenë topolake.
Një ditë më tha “vieni qua” (eja këtu). Unë kish frikë, po shkova pasi mami më sinjalizoi me kokë. Më dha një pjeshkë të madhe, të artë… E më tha “ti je e mirë si kjo pjeshka!”

Kështu kaluan disa ditë, nuk e mbaj mend. Unë kënaqesha me ushqime lodra dhe dashuri nga rendi italian. Por si në çdo situatë të pazakontë, vjen momenti kur duhet të përzgjedhësh kë do të favorizosh. Po përzgjedhishin më nevojqarët: të sëmurët, të vjetrit, ata dukshëm në gjendje të keqe. Im atë ishte i vendosur të provonim të rrinim, dhe më tha të bëja si e sëmurë. Dhe unë e përqafova rolin, në krah të mamit, si e sëmurë. Praktikë e mirë për vitet e shkollës më pas!

Dikush e hëngri… Dhe na çuan në ambulancë. Më bënë analiza gjaku.

Ndërkohë që prisnim analizat e mia, im atë, një njeri me shumë imagjinatë dhe komik sot e kësaj dite, provoi disa manovra të tjera për të bindur italianët që ne duhet të rrinim, përfshi dhe krijimin e një vëllai imagjinar timin.
Me sa duket funksionuan, sepse një ditë erdhën na morën dhe na thanë jeni caktuar për Romë, po duhet të ikni me avion se është larg. I hipa shkallet e avionit gjithë tangërllëk. Kurrë s’do ta harroj magjepsjen me të cilën shfletoja revistat e Alitalia, dhe patjetër që i mora me vete.

Rrotat prekën tokën. Pashë nga dritarja… Mirëseerdhët në Rinas!

U kthyem në shtëpi në Elbasan. Unë e mami s’u mërzitëm shumë: ajo kishte punë të mirë, unë qaja hallin e shoqeve.

Edhe babit i kaloi, me kohën.