A të kujtohet, se?

Ah nëntor.
Nëntë orë çfarë? Dritë dielli?

E mo nëntor, le të jenë shtetet skandinave vendet me shoqërinë më të emancipuar në planet, ata jetojnë si ti, me diell me pikatore. Nuk është biznes për mua.

Sepse pikërisht tani që shfaqet për pak orë, truri rri e rri e rrëmon të kaluarën. Dhe rrëmon rigorozisht me kalendarin gregorian, pasi hulumton ç’kam qenë vallë duke ndjerë, bërë, menduar këtë periudhë para 1 viti?

Hmm, s’ma do mendja që jam ndjerë kaq “blu”.

Në familjen time sa kishim kaluar Covid19. Patjetër duhet të kem qenë e çliruar duke përqafuar jetën, tërheqja nga të prekurit këdo e çdosend, nuk ishte më.

Do kem qenë duke shijuar vizitën  e gjatë të sime motre këtu. Atë argëtim minimal që mund të bënim, dhe pse qeveria na dëbonte në shtëpi (ende e bën!) – sepse sipas tyre, virusi natën çoroditet.

Kthehem sërish në 2021 duke u përpjekur të përqëndrohem pavarësisht ndenjave “blu”, pandemisë që ka bërë një farë përsheshi në jetën time profesionale, dhe them “hajt, po bisedoj me ndonjë shoqe / shok të heq mendjen.”

Një lajm si jo rrallë herë në vendin tonë, del për përdhunimin e një të miture. Mikja ime dhe unë, të trishtuara sa më s’ka, i shprehim dëshpërimin njëra tjetrës. Në trishtim e sipër ajo shfryn: “E urrej periudhën që më ra të jetoj! E urrej kapitalizmin!”

Tani për kapitalizëm nuk e kam ndërmend të ndalem, po patjetër do ndalem te periudha  që na ra të jetojmë.

Në të 20-at e mia fantazoja sikur isha një artiste në oborrin mbetëror të ndonjë mbretëreshe a mbreti shumë të famshëm, ku unë jetoja me fustane si abazhurë, shërbim 24 orë, dhe vetëm krijoja ose filozofoja.

Fantazoja, e. Se di më pak më shumë për atë periudhë.

– Ëhë. E kur do doje të kishe jetuar? E pyes.Po ja ca shekuj më parë. Para kapitalizmit, teknologjisë, mbipopullimit, ndryshimit të klimës.

– Pra Mesjetë. E si mendon se do kishte qenë fati yt, si një rebele, feministe, në Mesjetë?

U mendua pak.

– Do më kishin djegur në turrë të druve.

– Aha, e dashur.
Ku ma gjen.

Ku ma gjen të kishe pasur atë fund romantik ku ti, për idealet e tua, do të hyje në histori me një vdekje makabre si ajo e Zhan d’Ark.

E vërteta e një femre tipike në Mesjetë, ka qenë shumë e ngjashme me atë të lopës sot. Ajo fillonte riprodhimin që 13 vjeç,  bënte 12 fëmijë deri në 30 vjeç, shumica e tyre rezultat i seksit pa dëshirë pasi përdhunimi nuk ishte krim, 1/3 ose më shumë e njerëzve që do sillje në jetë nuk do të jetonin, ndërkohë që bëje shumë punë krahu, të binin dhëmbët, dhe të kapëlonin lloj-lloj infeksionesh që sot janë bezdisje të papërfillshme që zgjidhen me mjekime pa recetë.

E gjitha kjo, shoqëruar me dhunë, luftë, uri.

As do të dilte koha të digjeshe në turrë të druve, se so vdisje nga një gozhdë me ndryshk që shkele me themër, po as e vure re, sepse themra jote ishte më e ashpër se ajo shtresa e parafundit e asfaltit në një rrugë të re, lënë ashtu se “mbaruan fondet” para përfundimit.

A mos do të të bëj filmin horror brenda këtij shekulli, në Shqipëri? Ku kishte krizë lidhësesh këpucësh për ato 1 palë këpucë që kishe, ngjitur 6 herë tashmë; të njëjtin sapun për të larë si menderen ashtu dhe enët; ku gatuaje aty ku jashtëqisje, dhe mishi me racion ishte ngjyrë blu, se kish skaduar para 2 vjetësh diku në perëndim?

Qeshëm të dyja.

Teksa po qeshja më erdhën ndjesitë mbi vjeshtën e kaluar.

Jo o jo, nuk isha më e lumtur siç kam ca javë që pretendoj.
Vërtet hoqa qafe Covid19, po mezi i kam rihipur biçikletës se më ishte bërë si fiksim që do më merret fryma. M’u deshën shumë javë.

M’u deshën shumë javë të më rikthehej nuhatja. Fusja kokën nëpër kazanë për të ndjerë ndonjë aromë.

Komiteti i Ekspertëve (më mire mos pyesni mbi këto qënie mitologjike) na e uli të drejtën e qarkullimit në 20.00. Ajo gota alkolit në një bar që shkarkon negativitet, nuk ishte më e mundur.

Ditët bashkoheshin me netët dhe e vetmja kënaqësi ishin seritë televizive, shoqëruar me ushqim të pashëndestshëm në sasi të pashëndetshme, kile që u desh shumë luftë për t’i reduktuar në pranverë.

Dielli nuk dukej askund, sidomos figurativisht.

Këtë vit shoqërohem me prindërit e mi pa frika thelbësore. Shkoj në kinema. E kapa dhe një udhëtim me avion.  Kam plane për 2022.

Jo, e kaluara nuk është më e bukur.

Në rrethana normale, e tashmja është më e bukur thuajse gjithmonë, pavarësisht maloreve dhe rrëshqitësve të jetës.

Nuk duhet të bie pre e lojërave të trurit, që romantizon të kaluarën, sidomos atë që nuk e kam jetuar.

Dhe mbi të gjitha, nuk duhet të krahasoj, e as të idealizoj.