Imazhi nuk më përket mua, marrë nga Shaytards
M’u kujtua ajo shprehja “gjërat më të mira në jetë janë falas”. Nuk jam e sigurt për cilat nuk duhet prerë kupon, po patjetër që i referohet puthjes, kridhjes në det, aromës së blinit nën qiell blu… Dhe një mace që bën ‘hrrr’. Mirëpo dihet që këto eliksire nuk sigurojnë jetesën dhe të mirat materiale. Dhe kush thotë që të mirat materiale nuk janë të rëndësishme, i ka me tepri dhe ka mangësi mirëkuptimi.
Për shumicën dërrmuese kudo në botë, duhet të punosh 40-50 orë në javë për të pasur minimumin/mesataren e atyre që do. Dhe gjatë këtij vrapi herë pas here takohemi me njerëz që janë në pozitë më të mirë se ne që në lindje (ose jo).
Ca kanë trashëguar biznese, të tjerë janë lindur të pashëm, disa kanë shkollim të mirë – e të tjerë dhe thjesht kanë familje për së mbari. Dhe lakmia ëshë emocion natyral; ajo shfaqet dhe te qentë endacakë kur shikojnë një qen të pastër shtëpie duke u shëtitur në rrugën e tyre.
Mirëpo sa shumë ofendohemi ne si specie kur krahasohemi me kafshën! Sa ndryshe e dimë veten! Për dallim nga nga Roki, bubi trim i lagjes që nxjerr dhëmbët që i kanë mbetur kur kalon Fufi, ne nxjerrim teknologjinë nga xhepi, dhe gjithë helmin që ka prodhuar truri gjysëm pa vetëdije, e shtyjmë në gishta dhe themi gjëra shumë të shëmtuara në platformën tonë të përbashkët që së fundmi meriton të quhet Mllefbook. Kur nuk kemi ç’të themi më, ndajmë ç’ka thënë ay boti, me të cilin nuk na lidh asgjë përpos mllefit. E kur edhe kjo mbaron, mallkojmë çdo ditë kryeministra e ministra e opozitëra e biznesmenë. Që të jemi të sinqertë – jo sepse nuk po na japin ne krah. Po sepse kanë lekë pa fund, thjesht fare. E vërteta qëndron se nëse ndonjëri nga ne do shkëmbehej me ta, zor se do sillej më mirë. Madje disa nga këta që lehin fort, ua kam drojën në atë gradë që falënderohem që nuk jetojmë më në epoka distopike alla Xhorxh Oruell, se dyshoj se do më kishin lënë “sagllam”.
Gjithsesi… Gjithë kjo shfryrje helmon shpirtin, mendjen, shfaq sëmundje she shëmton fytyrën.
Dhe këtu hyn arsyeja, ajo që vërtet na dallon ne nga çdo specje tjetër. Duke lënë emocionet dhe instiktet mënjanë, kemi shansin ta ndajmë veten nga kafsha: pse të kalosh vitet më të bukura (po dhe ato më pak të bukura) në inat dhe shëmti?
Momentin që je në moshë për t’u pavarësuar ke disa cilësi në përdorim që janë falas: rinia, karakteri, dija. Shto dhe talentet e tua personale. Nëse miksohen si duhet gjithmonë në funksion të mirëmbajtjes tënde mendore e fizike, mendoj se ia hudhe. Antidoden e ke tundur mirë dhe e ke përbrenda, dhe helmi që të rrethon vetëm sa të turbullon.
Por nuk duhen ndarë të gjitha këto cilësi, aty është hilja. Ata që i ndajnë me thikë i njohim të gjithë dhe mbase jemi dhe vetë të tillë. Dikush është mësuar t’i japë krah bukurisë, tjetri fuqisë; dhe kur këto veniten, ngelet një “na ishte një herë”. Pastaj është ajo më e zgjuara, po që rrezikon që pas 5 minutash bëhet paksa e mërzitshme. Pastaj është ai karagjozi që ti kurrë nuk e lexon dot se ç’mendon apo ndjen në të vërtetë dhe jo gjithmonë ia ke terezinë. E ai që është marrë aq shumë me politikë, që e vetmja e vërtetë sot ështe konspirative.
Ndaj mëso barcaleta, mëso të reja kur ato bëhen bajat, ndiq meme, lexo mbi të rejat në shkencë, shih dokumentarë e seri (nuk thashë telenovela!) dhe mbi të gjitha ngri pikpytje për çdo gjë që mëson, duke u thelluar edhe më shumë. Mbaj në xhep një plan B, te tjetri një plan C, dhe ndiq rutinën po mos u bë ti rutina. Dhe ndër të preferuarat e mia vjen nga Uorren Bafet: shiko si mund të fitosh të ardhurat nga më shumë se një burim.
Në të vërtetë ti je falas, vetëm për veten tënde. E ku ka dhuratë më të personalizuar se kaq? Përdore mirë dhe mbi të gjitha, mirëmbaje si brenda dhe jashtë!