Dhe të gjithë po duartrokasin. Muzika ulet dukshëm ose fiket fare, nuk ka më rëndësi. DJ po falënderon të gjithë. Mund të dëgjosh zemrën tënde tani. Mund të shikosh sesi shkëlqimi i syve nga flirtimi, dehja, apo thjesht qielli i natës në Mesdhe, po venitet.
Të gjithë shikojnë rreth e rrotull, duke pritur t’u bjerë adrenalina me të njëjtin ritëm që ra muzika kur Sahat Kulla goditi mesnatën.
-Pse o goc’, a iket me fjet’ tani?
**
“Unë nuk u flas më miqve të huaj për jetën e natës në Tiranë” më thotë Ada mua kur u takuam në atë fluturim pas mesnate.
Kishim vite pa kaluar kohë bashkë – se për t’u parë shihemi. Si ajo dhe unë vazhdojmë dalim kur të tjerët bëhen gati për t’u shtrirë, në këtë qytet sa të lagësht, aq të nxehtë.
Të dyja ne, bashkë me mijëra qytetarë të tjerë, herë pas here darkave na shtyjnë këmbët tek bar-et e preferuara.
Kjo është një ndër gjërat më të zakonshme në botë; nuk klasifikohet as si aktivitet artistik e as edukativ.
I përket të gjithëve po mbase më shumë njerëzve me karakter jo-rutinor.
Pastaj me shumë tipa si ne nuk ka “small talk”[1] – biseda sipërfaqësore. Ne na duhet të presim mbylljen e zyrave, bankave e shkollave, rënien e diellit e fjetjen e të miturve që të bëjmë jo-small talk.
Dalim dhe sepse kemi uri artistike në Tiranë, për shkak të një realiteti që nuk flet askush.
Realiteti i ngrirë që ky qytet ka parametrat teknikë të një metropoli, por jo parametrat artistikë.
Qeveritë që shkojnë e vijnë nuk kanë dashur aktivisht të krijojnë një qëndrueshmëri të skenës së artit dhe as të mbajnë në pëllëmbë të dorës artistët dhe krijuesit e vet. Skena e artit hidhet pa mëshirë sa në dorë të bizneseve që interesin e vetëm e kanë te sa para do fitojnë, nëpër drejtori kulturash kaq jo uniforme, në duar të entuziastëve dhe profesionistëve që nuk para i kanë sytë te paratë apo faqet e excel-it, dhe sigurisht, në duar të kompanive fantazëm lavanteri parash.
Duhet pastrim kimik, në fakt.
Ata entuziastët dhe profesionistët edhe pse kanë vullnet dhe njohuri për të shtyrë artin para, nuk shquhen as për asete financiare e as asete qeveritare. Dhe mposhten, shpejt.
Mërziten.
Dalin në bar, për të ngijur sytë e për ndonjë bisedë me pantone.
Të kishim skenë kulturore të qëndrueshme dhe unë mund të ngrohja cepin tim, me faqet e kuqe, e buzëqeshje autoktone. Po ajo ndodh jo në mënyrë të rregullt.
S’kam ç’të bëj, cepi im vazhdon mbetet bar-eve. Eshtë i vetmi argëtim të rriturish.
Edhe sepse askush nuk e harron një festë të mirë.
Nga ato festat ku shkëlqejnë sytë, porositen ujë që s’pihen, dhe spikasin të qeshura ku duken dhëmballët e pjekurisë. Ato festa ku duhet thjesht një tingull dhe të kujton parfumin që ke blerë në 2011 dhe ajo aromë të përkëdhel hundën dhe të sjell si trailer kinemaje atë verë.
Ne mësyjmë baret edhe në kërkim të kësaj feste, të këtyre çasteve që më duhen për koleksionin tim të kujtimeve, që me gjuhë popullore quhet “jetë”. E kërkoj, po kudo që hyj e që dal, rrallë e gjej – gjej diçka tjetër që përsëritet kudo. Të njëjtat ritme që dalin nga një DJ së cilës/it edhe pse nuk i është thënë shprehimisht me fjalë, tanimë prej disa vitesh e ka të ndaluar të vendosë një këngë siç e kanë krijuar artistët. Duhet miksuar, duhet ulur në të njëjtin ritëm dhe gjendje si të gjitha këngët e tjera atë natë.
Ish-Blloku dhe shoqet e saj i minimizojnë të gjithë në të njëjtën gjendje që s’është as eufori, as përgjumje.
Muzika pop moderne është “haram”. Mos të flasim për muzikën shqiptare, që bën “pronarët” (kjo qënie mistike) e lokaleve të ngrihen nga varri nëse u duhet, vetëm për t’i thënë DJ “ÇA BËN NDËRROJE”. Po këtu futen dhe ritmet latine, ballkanase, rock apo hip hop… Largqoftë lëviz pak vendit. “Ule i çik bass-in” dhe
✨Ndërroje mos na vë kshu.✨
Dalim të ngijmë sytë thamë,
por arredimet nuk të bëjnë të rehatohesh. Rrallë përzihen epokat, mungojnë shprehje popullore, shpirti lokal nuk inkurajohet, dora e lirë është lluks, intimiteti me kursim shumë.
Ah po emrat shqip janë gjithashtu të paligjshëm moralisht. Të gjithë shtrydhin internetin (✨mosozot✨ të dalë nga shpirti qenieve mistike – pronarëve) për emër të kuptueshëm me 4-5 shkronja, a thua se bari do të lëvizë në çdo kontinent me tapetin e Aladinit. Muku – Fopa – Goy – Hessa – pse jo thjesht “Delja bën bee” o shqipe?
Nuk pimë se po kënaqemi, por pimë se dolëm, e duhet ta shtyjmë.
Ka edhe më shumë vite që nuk kërcejmë më.
Varianti më i afërt i të kërcyerit është të mbash gotën në dorë dhe të çosh pjesën e sipërme të trupit sa para-mbrapa me një ritëm çekiçi të automatizuar rreth DJ-it.
Deri sa të ngecim në limbo se nuk dimë ku të ikim pas këtij vendi – sepse në mesnatë godet magjistrica – shteti shqiptar.
Shteti, urrejtësi më i madh i muzikës – por dashamirës i ndotjes akustike nga ndërtimi i kullave dhe gangsterëve me targa britanike – na e mbyll muzikën në mesnatë e na përze në shtëpi në garë me Hirushen.
Ajo fiton përherë se ka karrocë magjike.
Ne nuk kemi transport publik nate dhe nuk kapim dot as taksi, se janë me turistë.
**
Pa pandehur, harruam si të lumturojmë veten. Marr çantën e iki, dhe pse nuk më iket.
Edhe kjo do të kalojë.
Do të kalojë.
Do të kalojë.
[1] Biseda sipërfaqësore jo-personale.